Karanlık

Bir gün yine sona ermekte, güneş battı karanlık çöktü. 24 saatin beni en çok yoran dilimi başladı. Yorgunluklarım hedefsizliğimden, kaybolmuş ruhumu ve inancımı tekrar kazanmak için sarf ettiğim çabadan dolayı. Uyumak baya zor gelir oldu yine son günlerde, dalamamak bir türlü kafanda budaklanan binbir türlü soru cevap şeklinde geçen sohbetlerden dolayı. Cevapsz kalmak isteyen nedenler inatla, bitmek bilmeyen düşünceler, sonu belli olmayan bir hissiyat. Artık yorulmak istemiyorum, dibin en dibini görmüşüm zaten. Çıkışımı bir türlü seçemez oldum yine. Sabah olunca hislerim gece yaşattığım sahnelerimi yaşamak için alevleniyor sanki yine. karşılaştırmakla geçen insan yolculuklarım, karşılaştırmamam gerektiğini bas bas bağırsa bile elimde olmada yapıyorum işte. Ne zaman biter ki bu maraton ? Duyması gerekenleri duyarmı acaba hislerim?